Güneydoğu’dan Öyküler’e dün başladım bugün 250. sayfadayım. Su gibi akıyor. Ama Allah biliyor ya keşke bunlar yaşanmasaydı da siz bunları yaşamasaydınız ve hatta yazamasaydınız. Ben de İstanbul’da yaşayan biriyim… Buradaki birçoklarından farkım Türkiye’yi buradan ibaret sanmıyorum. Elimden geldiğince her yeri görmeye çalışıyorum. Hakkâri’ye bile gezmeye gitmiş dağlarına hayran olmuş ama elinden de bir şey gelmeyen biriyim…

Bugün tarih 09-10-2006 kitabınızın ilk baskısının üzerinden 9, olayların başlangıcı üzerinden (80’i başlangıç alsam) 16 yıl geçmiş. Yazık! (yazık ki olayın tam başlangıç tarihini bile bilemiyoruz) Kaybettiğimiz yıllara mı, teröre dökülen paralara mı, sizin gibi mesleğini bırakanlara mı, şehitlerimize mi kime acıyacağız? Bugün itibari ile hala aynı şeyleri yaşamak tarihten gerçekten ders alınamadığının bir göstergesi. Hadi dersi bir yana bırakalım ama bunca yıldır koskoca Türkiye’yi hiç kimse batak-lar-dan çıkaramaz yoksa çıkarmak mı istemez? Hep mi aynı kısır döngü içinde döner durur? 2,5 yaşındaki yeğenimin daha güzel bir ülkede yaşamasını ümit ediyorum. Ama bunun temenniden ileri gidip gitmeyeceğini bilemiyorum. Elinize sağlık, fikrinize sağlık, (acı ama yaşadıklarınızı, gördüklerinizi, görmek istemediklerinizi, unutmaya çalıştıklarınızı) bütün bunları süzüp bize aktarabilmenize sağlık… Yavaş okuyan biri olarak Yer Eksi İki’yi de 6 saatte bitirip, okuması için bir arkadaşıma verdim. (Gerçi kitabın satışı açısından bunu yapmamam gerekirdi ama 🙂 sizin bu açıdan bakmayacağınızı düşündüğüm için söylüyorum) Üzerine başka ne söylenir bilemiyorum… Bir gün, er veya geç savaşsız, açlığın olmadığı, herkesin başkasını düşünerek yaşayacağı günlere özlemimle “naçizane olarak” ellerinize sağlık demek istiyorum.