Hakan Bey kitabınızı bitirmek üzereyim ama bitirmeden size bir şeyler yazmak istedim. Bu aralar terör yine tırmanmaya başladı. Sizin bahsettiğiniz dönemlerde ben daha çocuktum. Son 2 yılım dışında bu konulara çok uzaktım. Sanırım kitap okumamak en büyük eksiğimdi. Şimdi ise suçlu gibi dolaşıyorum sokaklarda. Abilerimizin, kardeşlerimizin yaşadıklarını okudukça, düşündükçe gözlerim doluyor. Utanıyor insan onlarla beraber olamadığı için. Ben askerliğimi yapmadım kısmetse mezun olunca. Şu anda mezun olan bazı arkadaşlarım da Doğu veya Güneydoğu ya gidecek (3’ü de komando, 1’i Eğirdir’de diğer ikisi Foça’da). Hem onlar için hem de bilgi amaçlı terör ile ilgili 15-20 tane kitap bitirdim 6 ayda. Fakat sizin ‘Yer Eksi İki’ adlı kitabınız beni başka etkiledi. Çünkü bu sefer sahnede insanların yaşadıkları vardı. Belki orda yazanlar bir hikayeden ibaretti ama bu hikayeler gerçek hayatta zaten vardı. Ben karşılıksız seven insanlara hayranım, onlarla birlikte seve seve canımı veririm.

 Kitabınızı geçen gün bitirdim zaten bitirmeden de rahat duramadım. Sürekli okumak istedim. Türkiye birbirinden habersiz insanların ülkesi. İnsan yaşamadan anlayamıyor Güneydoğu’da olanları. Okuyarak da bir yere kadar. Askerin, polisin, öğretmenlerin, masum halkın çektiklerini. Birileri de bugün bunlardan bahsederek çıkar elde etmeye çalışıyor. Bu kadar mı insanlıktan çıktık biz? Çıkarlar bu kadar mı önemli? Hiç mi vicdanı sızlamıyor bu olanlara seyirci kalanlar. Hala Güneydoğu’daki terörden rant elde etmeye çalışanlar var. Ne kadar insan ölmüş kimin umurunda. Siyasi amaçları yerine gelsin de 1 milyon kişi ölsün. Dünya ‘O’na kul olanların hangisine yar olacak. Terörle ilgili ‘Işıklar Sönmesin’ diye bir film izlemiştim ama çok yetersizdi. Sizin ‘Yer Eksi İki’ kitabınız insanları aydınlatmak açısından film olarak çekilse çok daha faydalı olur. İlk fırsatta diğer kitaplarınızı da okumak istiyorum…