Güneydoğudan Öyküler isimli kitabınız şu an elimde ve daha 66. sayfadayım, ama düşüncem şu oldu “acaba bu ayağı öpülesi adama nasıl ulaşabilirim”di. Baştarafları inceleyince e-mail adresinizi görünce hemen yazıyorum. Doğuda ve Güneydoğu’da bu tür askerlerin olduğunu duyuyordum ama hiç biri ile yazışmak nasip olmamıştı. Hamdolsun o da nasip oldu.

Gerçi zaten ümidim tamdı ama sizi okuyunca ülkemin geleceğinden biraz daha emin oldum. Diğer uluslar bizlerde olan haslete sahip olamadıkları için fetihle işgali karıştırıyor gibi geliyor bana.

Osmanlı ise fetihten insan kalbiyle birlikte o toprakları kazanmayı anlamışlar. “Eğer bir insan devamlı ölümle burun buruna ise o kişi Allah’a inanır ve Allah’la samimiyetleri de fazladır” demişlerdi amaaaaaaaa maalesef ordumuzun Allah inancı olanlarla da mücadele ettiğini öğrendiğim zaman dünyam kararmıştı. Demek ki ben subay olsam Ordum beni tehlikeli diye atacaktı, bu durumda ne yapmalıydım… İnanınız ikilemde kalmış, ya insanlar düne kadar peygamber ocağı bildikleri yeri asil kimler ele geçirmişler de şu an birileri orduyu ele geçirmek istiyorlar diye yırtınıp duruyorlar acaba demiştim. Ama sizin kitabınız bana moral verdi. Hani –af edersiniz- it ürür kervan yürür kabilinden ordumuzu kimsenin ele geçirmediği ve inşallah geçiremeyeceğini anlamanın huzuruyla saygılarımı sunuyorum efendim.