Öncelikle yaşadıklarınızı bizimle paylaştığınız ve karşılaştığınız bin bir zorluğa karşın ısrarınızdan vazgeçmeyip tarihe not düşecek bu olayları bir kitap haline getirdiğiniz için kendi adıma teşekkür ederim. Ben Güneydoğu’da yaşananları merak eden ve bu olayları özellikle Türk askerinden dinlemek isteyen bir kişi olarak şunu söyleyebilirim eserinizi bir çırpıda okudum. Deyim yerindeyse ‘nefes almadan.’

Bazı öykülerde gözlerim doldu, bazılarında ise gururlandım ve böyle bir orduya sahip olduğumuz için şükrettim. Özellikle ‘Lojman’ ve ‘Marş’ adlı öykülerden etkilendim. Şunu da belirtmek isterim bu ülkeyi içeriden ve dışarıdan bölmeye çalışanlar gereken cevabı geçmişte olduğu gibi alacaklar. Biz Türk gençliği Mustafa Kemal’in bize emanet ettiği bu vatanı canımız pahasına koruyacağız. Bazı gençlerin ve toplumun bu konudaki duyarsızlığına karşın. Yer Eksi İki isimli kitabınızı çıktıktan hemen sonra okumuştum. İnanın o kitabınızdan da çok etkilendim. Şu konuya da değinmeden geçemeyeceğim, özellikle eserlerinizde kullandığınız dil ve anlatım tarzınızı da beğendiğimi ifade etmek istiyorum. Bu konuda yazılan diğer kitaplardan da sadece Abdullah Ağar’ın ‘5. Tim’ini beğenmiştim. O esere de çok emek verildiği ve yazarının anlatımının etkili olduğunu söyleyebilirim. Şüphesiz Ağar’ın kitabı da beni etkiledi ama sizin hikâyeleriniz kadar değil. Özellikle şehit haberlerinin daha çok geldiği ve anaların-babaların feryatlarının yürekleri dağladığı şu günlerde öykülerinizi tekrar tekrar okuyorum. Aydın Subay’ın eşini, vücudunda 7 mermi olmasına rağmen İstiklal Marşı’nı makamıyla okuyan komutanı, kendini vatan için çekinmeden feda edenleri gördükçe duygulanıyor, gururlanıyor ve kızıyorum. Çünkü hala bu vatan için canını verenlerin, kolunu bacağını yitirenlerin görmezden gelindiğini, insan hakları adına barış adına bazılarının tepemize çıkarıldığını ve kendini aydın sanan bazılarının bu manzarayı görmezden gelip bütün suçu askerin üzerine yıkmaya çalışmalarına dayanamıyorum.