Kitabınızı az önce bitirdim. Daha dün başlamıştım okumaya. Bir edebiyat bölümü öğrencisi olarak sıkıcı bulduğum birçok kitabı (mecburen) okumak pek zor bir iş değil benim için. Ancak tesadüfen bir kitapevinin rafında ilgimi çeken kitabınızın beni bu kadar etkileyeceğini düşünmemiştim. Size yürekten katılıyorum. Güneydoğu’da bambaşka bir dünya varmış ve biz o dünyadan çok uzakta yaşamışız.

Yalnızca haberlerin bir-iki dakikasını oluşturan terör olayları, şehitlerin cenaze törenleri, anaların gözyaşları ve adsız kahramanlar unutulup gitmiş… Ve her zaman olduğu gibi ateş yine düştüğü yeri yakmış. Gözyaşlarımı tutamayarak okuduğum çok öykü oldu; ama itiraf edeyim katıla katıla güldüklerim de oldu. Aslında inanması ne kadar zor! Bizler gülüp eğlenirken, gezerken, boş ideolojilerle zaman kaybederken birileri bir dağ başında ölüyor, kolunu, bacağını kaybediyor… Kimin için? Ruhumuz dahi duymuyor. Ne kadar boş bir hayatımız var diye düşünmeden edemiyorum. Ve uzun zamandır sormayı unuttuğum o soruyu yeniden soruyorum kendime: Neden ben de subay olamadım ki? Pek az genç kızın hayalidir herhalde. 8 yıl önce de bu düşüncem vardı, şimdi de var. Hep Harp Okulu’nda okumayı hayal ederdim. Her yıl mezuniyet törenlerini büyük bir öykünmeyle izlerdim. Benim de bir gün orada olacağımı düşleyerek! Olmadı… Gerçekleştiremediğim birçok hayal gibi onu da rafa kaldırdım. Ama her zaman saygı duydum askerlik mesleğine. Bu öyküleri okurlarla paylaştığınız için teşekkürler. Arkadaşlarıma da tavsiye ediyorum; çünkü bomboş bir hayatın içinde yuvarlanan o kadar çok genç var ki bu ülkede.