Kitaplarınızı okuduktan sonra, sizi tanımamama rağmen, çok beğendim ve takdir ettim. Tabii ki kitaplarınızı okuyan hiçbir okuyucu, siz askerleri sevmekten kendini alamaz. Ancak ben, sizlerle özellikle de Güneydoğu ile ilgili duygularımı kağıda dökmekte zorlanıyorum.

Ben artık gazetede gördüğüm her asker fotoğrafını kesiyorum ve ilgili haberleri yapıştırıyorum. Bir albüm yaptım.

Arkadaşlarla yolda nöbette gördüğümüz askerlere selam veriyoruz. Öyle seviyorum ki askerleri!

Kitabınızı ilk okuduğum zamanlar, uzunca bir süre, erkek olmadığım için kendi kendime küfrettim. Eğer erkek olsaydım, kesinlikle giderdim Doğu’ya herhalde.

Bir ara üniversiteden sonra (yani üniversitede) askeri okula gitmek fikri geldi aklıma. Ama ben “erkek” olarak Güneydoğu’ya gitmek isterdim. Zaten askeri okula gitmek de, pek öyle kolay bir şey değil. Değil mi?

İnanıyorum ki, askerlik mesleğini yapmış birisi olarak, beni çok iyi anlıyorsunuzdur. Geçen yıl akşamları, okulumuzdaki asker çocuklarını almak için gelen Güvercinlik’in askerleri (Galiba Jandarmaydılar) ile arkadaş olmuştuk. Abilerle sohbet edip, askerliği anlattırıyorduk. Benim okulum yazın kapanıp tatile giderken, asker abilerimden birisinin terhis olmasına bir hafta kalmıştı. Ben de ona, sizin kitabınızın birinci cildini hediye etmiştim. Ama merak etmeyin, sonra kendime tekrar aldım.

Kitaplarınız çalışma masamda duruyor hep. Canım sıkıldığında, moralim bozulduğunda, açıp hep onları okuyorum. Bazen ağız dolusu kahkaha atıyorum, ama genelde gözyaşı dökülüyor o hikayelerde. Bu şekilde kitabı şimdiye kadar kaç kez okuyup bitirdiğimi hatırlamıyorum bile!