Güneydoğudan Öyküler’i bir solukta okudum. Yeri geldi inanın ki gözyaşlarımı tutamadım. Şehit olan askerlerinizi, şehit olan arkadaşlarınızı anlattığınız şekilde canlandırınca zihnimde insanın gözyaşları yerinde durmuyor. Büyük bir öfke seline dönüştüm. Şehitlerim,Gazilerim emin olsun. Allah’a, Kur’an’a, Bayrağa yemin olsun. Bu bayrak inmeyecek bu vatan bölünmeyecek. 100 kere bu vatanda dünyaya gelsem 100 kere şehit olmaya razıyım. 30 bin şehidimin, Kurtuluş Savaşındaki şehitlerimin kanı bana bunu emrediyor.

Yer Eksi İki aslında bu konuda yazılmış ilk roman sanırım. Daha çok asker kökenli yazarlarımız başlarından geçenleri “Anı” kapsamında çıkarıyorlar. (Unutulanlar Dışında Yeni Birşey Yok, 5. Tim gibi) Yer Eksi iki bu yüzden onlardan farklıydı. Tayfun yüzbaşı gibi vefalı askerlerimiz olduğuna eminim ama Ali konusunda üzüldüm, Salman’a acıdım, Nizam’a ve Mahmut’a küfrettim. Silah tüccarına ise “Sen nasıl bir tezattasın be adam?” diye bol bol soru sordum. Gazeteciyse Ömer binbaşıdan sonra sinir olduğum bir karakterdi. Doğuya kadar gitmiş bir gazeteci ama yazılacak gerçekleri sadece gözlerine ve beynine kaydediyor, insanların hafızalarına değil. Meryem konusunda bildiğim doğu gerçeğiyle (acı gerçeğiyle) yeniden tanıştım. Son söz söylemek gerekiyorsa, bence bu çerçevede yazılmış en iyi roman. Sizi tebrik ediyorum ve yeni kitaplarınızı beklediğimi bildirmek istiyorum.