18 saatlik bir uçak seyahati esnasında okudum kitabınızı ilk defa. Yanımda yaşlı bir Japon oturuyordu uçakta, genellikle uyudu, ama ne zaman gözlerini açıp da bana baksa gözlerimden süzülen yaşları gördü adam. Sonunda dayanamadı, cebinden sakız gibi bir ipek mendil çıkarıp verdi, “kalsın” gibi bir işaret yaptı, nazikçe başını eğdi. Mendil hala durur bende. Bir nefeste bitirmiştim kitabı. Sonradan birkaç kere daha okudum, sindire sindire. Her zaman içimde “bu kitap daha geniş ufuklara layık” düşüncesi vardı…