Hakan Evrensel’in anlattıkları geldi aklıma. Bir gece yarısı mevziiye yattığımızda. karakol civarında ışık görüp mevzilere çıkmıştık gece yarısı. Gece görüşlerimiz, mühimmatımız ve karakoldaki diğer arkadaşlarımız ile birlikte bir anda gündüz çıktığımız 20 km.lik devriyenin ve akşam nöbetlerinin yorgunluğu geçmiş, herkes gergin, herkes sessiz, çevreyi dinliyorduk Üç-dört mevziinin içinde dağılmış şekilde. Telsizler kapalı, karakolun projektörü sönüktü. Aslında hiç de bir şey yoktu. Karşı ülkede bir araç farıydı belki de yanıp sönen. Ama o gece orada biz karakola dönüp yatsaydık ve Hakan’ın kitaplarında anlattığı olaylarla karşılaşsaydık ne olurdu diye mevzilerde düşündüm. Hakan Evrenselin o anılarındaki gerginliği, sorumluluğu, korkuyu hissettim. Hakan Evrensel orada hissedilenleri çok güzel aksettirmiş kitaplarında.